علیرضا عاصمی؛ طراح و مبتکر جنگ افزارها و تله های انفجاری

علیرضا عاصمی در پاییز 1341 خورشیدی در کاشمر دیده به جهان گشود. دوره تحصیل خود را تا پایان دبیرستان در زادگاهش گذراند و در جریان انقلاب اسلامی علیه حکومت طاغوت، همپای هموطنانش به مبارزه پرداخت. در مهر 1357 خورشیدی به همراه دوستانش، نخستین راهپیمایی دانش آموزان را در کاشمر برگزار کرد.

این مجاهد راه حق پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی فعالیت هایش را در قالب انجمن اسلامی دبیرستان، فراگیری آموزش نظامی و گشت زنی شبانه در شهر ادامه داد و با تشکیل نهادهای مختلف انقلابی چون سپاه، کمیته، جهاد و... با عضویت در آنها تمام تلاش خود را برای حفظ آرمان های انقلاب بکار بست و با آغاز جنگ تحمیلی جزو نخستین افرادی بود که برای دفاع از کشور به جبهه اعزام شد.

علیرضا عاصمی با فراگیری نحوه خنثی کردن مین های مختلف به عنوان فرمانده گروهی از تخریب چی ها معرفی شد و در عملیات طریق القدس حضور یافت. پس از آن در عملیات های دیگری نیز شرکت کرد و شایستگی های وی سبب شد تا در حالی که از مدت ها پیش به عنوان جانشین تخریب قرارگاه مشغول بود، او را به سمت فرمانده تخریب قرارگاه کربلا برگزینند.

وی با ابتکار و خلاقیتی که داشت از ابتدایی ترین امکانات برای طراحی جنگ افزارها، تهیه فرش برزنتی برای گستردن روی سیم خاردار، آتشبار آرپی چی، موشک برای انهدام دژ دشمن و تهیه انواع تله های انفجاری بهره برد. با پیگیری های مستمر وی بخشی از بیابان جاده اهواز به آبادان به عنوان مکانی برای ساخت اردوگاه نیروهای تخریب در نظر گرفته و بنای اولیه اردوگاه با یک تانکر و چند چادر گذاشته شد و سپس زمینه احداث سوله و نمازخانه اردوگاه فراهم آمد.

او 72 ماه در جبهه های نبرد به پیکار پرداخت و در بیشتر عملیات ها با مسوولیت های مختلفی چون خط شکن تا فرمانده حضور فعال داشت. تخصص او در گروه تخریب بود و همواره تلاش داشت به تازه ترین اطلاعات علمی درباره تخریب دست یابد. او با چاپ کتاب هایی در زمینه جنگ و خنثی کردن مین و انفجار در زمینه آموزش به دیگر همرزمانش کمک شایانی کرد.

قربان علی صلواتیان یکی از همرزمان شهید علیرضا عاصمی در ارتباط با شجاعت و حماسه های وی می گوید: «ما به یاد نداریم که معبری در روز زده شود، اما او یک چنین ماموریتی را پذیرفته بود. من می‌گفتم: مشکل است این کار انجام شود، ولی او می‌گفت که معبر زده خواهد شد و این ماموریت را با موفقیت انجام داد. علیرضا عاصمی اطلاعات رزمی تخریب را به گونه‌ای شکل داد که نظرش به عنوان یک نظر برتر، در قرارگاه‌ها شناخته می‌شد و موید این گفتار، سلسله درس‌های او در دانشکده و دوره عالی فرماندهی است.

یکی از کارهای مهم علیرضا عاصمی، انجام دادن کارهای تحقیقاتی و نمونه‌سازی بود که بعضی از آنها به مرحله تولید انبوه رسید. یک سری از تجهیزات نظامی را هم طراحی کرد که اکنون به کار گرفته می‌شود. یک سری راه حل‌های جدید نیز (جدا از سیستم ارتش و کتاب‌های نظامی) در زمینه معبر و انفجار و وسایل کمکی برای انفجار و وسایلی که نیاز مبرم به آن داشتیم، ارایه کرد. در مورد آموزش، یک کار ارزنده، شهید عاصمی، چاپ کتاب‌هایی در زمینه جنگ مین و انفجارات بود که اتفاقاً چارت آموزشی جنگ مین، از نمونه‌های چارت کارخانه سازنده‌های مین بهتر از آب در آمد. این چارت‌ها به عنوان منبع اصلی آموزش مورد استفاده قرار گرفت.»

سرانجام علیرضا عاصمی که عضو شورای فرماندهی و مسوول گردان تخریب تیپ ویژه پاسداران بود در حالی که به همراه دوستانش بمب های فرو ریخته شده به وسیله هواپیماهای متجاوز عراقی را در باختران خنثی می کرد در 13 دی 1365 خورشیدی به شهادت رسید و در کنار آرامگاه شهید مدرس در جوار مزار برادر شهیدش در کاشمر به خاک سپرده شد.

**وصیت نامه شهید علیرضا عاصمی
خدمت پدر و مادر عزیزم سلام عرض می کنم، امیدوارم در پناه حضرت ولی عصر(عج) به خدمت خودتان در راه اسلام و انقلاب ادامه دهید و در مقابل این سعادتی که نصیب خانواده ما شده است و خدا فرد مورد نظرش را از میان جمع ما انتخاب کرده است شکر گزار باشید و قدر این نعمت الهی را بدانید و مواظب باشید که امتحانات الهی یکی پس از دیگری اجرا می شود واین ما هستیم و شما هستید که باید از خدا بخواهیم که لحظه ای مارا بخودمان وانگذارد .

اگر فردی تنها می شود و اگر آبرویی ریخته می شود این ما هستیم که باید خط اصلی خودمان را فراموش نکنیم و فقط رضای خدا بر ایمان مطرح باشد بگذار هر که ناراحت می شود، بشود ولی خدا راضی باشد (تحمل مصایب و مشکلات سخت است ولی در راه خدا از عسل هم شیرین تر است.)

آری برای فردی که در آتش درد و غم می سوزد، سوختن حیات اوست البته می بخشید از اینکه من اینها را گفتم چون خودتان معلم و پرورش دهنده ما بودید و خود بهتر می دانید، شاید یکی از علل آمدن من به جبهه همین بود که نخواستم خودم را فدای خود خواهی و خود بینی های بعضی بکنم و با آمدن به جبهه از لجنزاری که بعضی سودجویان وفرصت طلبان در شهر درست کرده بودند و زندگی را خوب خوردن و خوب زندگی کردن می دیدند، بیرون آمدم و در محیطی الهی و خدایی قرار گرفتم که دیگر فردی برای مقام و منصب کار نمی کند و معیار برتری همان (اِنَّ اَکرمکم عندا… اَتقی کم ) هست و چیزی که در اینجا معنی ندارد و مساله من و تو است که همه ما هستیم و ید واحده، خدا جبهه را نصیب همه کند و همه کس توفیق آمدن به جبهه را پیدا کنند البته هر کس بخواهد این توفیق شامل حال او شود اراده می خواهد و بس ولی اگر بخواهیم نیاییم خداوند برای این زبان راه توجیه را هم باز گذاشته است و می توانیم برای خودمان کلاه شرعی درست کنیم و به هزار بهانه در شهر بمانیم...

می دانم منتظر هستید از اخبار اینجا برایتان بنویسم اول از خودم بگویم وقتی که آمدم دیدم توطئه کرده اند که مرا به تهران ببرند ودر آنجا دستم را در پشت میزی بند کنند؛ خودتان می دانید که تا جنگ باشد من در جبهه ام لذا سریع استعفای خودم را نوشتم و هنوز پرونده سپاهی ام تکمیل نشده بود که از سپاه بیرون آمدم و به طور بسیجی (کما فی السابق) به کارم ادامه دادم.

چون دیدم خدمت که خدمت است و بستگی به رنگ لباس که ندارد ولی اگر سپاهی باشم در یک چارچوب واقع خواهم شد و دیگر نمی توانم مثل سابق فعال باشم؛ با وجود این اگر دیدم برای کارهایم مانعی نباشد وارد سپا ه خواهم شد. (هم اکنون مسوول تخریب قرارگاه کربلا هستم )...این را باید بگویم که جبهه به من و شما احتیاج ندارد این ما هستیم که به جبهه احتیاج داریم.

خبرنگار: مهسا شریفی**انتشاردهنده: شهربانو جمعه
پژوهشم**2059**9131
*ایرنا مقاله کانالی برای انعکاس مقاله های اندیشکده ها – پژوهشکده ها - دانشکده ها - مراکز تحقیقاتی و رسانه های ایران و جهان*
Irnaarticle@